Het verhaal van een jonge begeleider

Drie jaar geleden ging ik zelf mee op inleefreis. Ik weet nog hoe ongelooflijk verwonderd ik was over alle projecten. Ik had echt het gevoel dat ik op inleefreis gegroeid was als mens. Mijn kijk op de wereld veranderde. Ik zal mensen minder snel beoordelen op hun uiterlijk of hun eigendommen. Iedereen heeft zijn eigen verhaal en moet de kans krijgen om dit te vertellen. Het is belangrijk dat er ook mensen zijn die willen luisteren, maar jammer genoeg gebeurt dit niet altijd in realiteit.

Ik vind het mooi om te zien hoe onze inleefreizigers elke dag groeien, ze stellen veel vragen bij de projecten en zijn écht geïnteresseerd. De woorden “brigade 2016” zijn al meermaals gevallen, dus ouders: hou jullie al maar klaar! Ze komen spontaan vertellen hoe goed alle projecten in elkaar zitten, hoe verwonderd ze zijn dat hier al zoveel gebeurd is, maar ook hoe schrijnend de situaties soms zijn en mensen toch gelukkig kunnen zijn. Vandaag kwam één van hen langs om te vertellen hoe vreemd het zal aanvoelen om thuis het toilet terug door te spoelen en te weten dat er zomaar ineens 10 liter water wegstroomt, water dat mensen hier heel goed kunnen gebruiken en waar we nu zo spaarzaam mee moeten zijn.

De groepen worden steeds hechter, er worden vriendschappen gesloten voor het leven, niet enkel tussen de Belgen onderling, maar ook zeker tussen Belgen en Nica’s. En ook al is het Spaans dan zeker niet perfect, ook met gebaren komen we er wel. De onwennige momenten in het gastgezin die we in het begin gewaar werden, zijn nu helemaal verdwenen en we worden steeds meer een echte familie.

Vandaag hadden we een spelnamiddag met arme kinderen uit de wijken Las Lajitas en San José. Vol enthousiasme stonden in beide wijken meer dan 100 kinderen ons op te wachten, we waren overdonderd! In het begin was het een beetje zoeken om de spelletjes uit te leggen, maar al snel liep het vlot. De lach op het gezicht van zowel de kinderen als hun ouders gaf ons een fantastisch gevoel, even konden ze hun zorgen vergeten en genieten van een snoepje en een drankje, iets wat deze arme kinderen maar zelden krijgen …

11 gedachtes over “Het verhaal van een jonge begeleider

  1. Marie Rose (mama Tijl) 10 april 2015 / 06:30

    Een bredere blik, een levensles. Wat een luxe dat onze jongeren dit mogen ervaren.
    Knuffels aan iedereen

    Like

  2. Guy Vandegaer 10 april 2015 / 06:50

    We zijn inderdaad zeer benieuwd naar de verhalen die onze jongens en meisjes zullen meebrengen van hun belevenissen.
    Groetjes aan allen.

    Like

  3. Theo Celen 10 april 2015 / 07:37

    Hart verwarmend. Geniet nog met volle teugen de volgende dagen in Santo Tomas.

    Like

  4. Heidi 10 april 2015 / 07:43

    een ver-reikende ervaring.. een nieuwe ruimte verkennen, je kijk op de wereld veranderen..zo leerzaam..zo verrijkend voor onze jeugd!!
    DAT is echte duurzame rijkdom!!!

    Like

  5. De Hennekes 10 april 2015 / 08:03

    Ontdekken en bewonderen, ervaren en verwonderen, beleven en genieten … wat een reis!
    Dat worden herinneringen om te koesteren en nooit meer te vergeten…

    Groetjes en knuffels aan iedereen! Wij kijken al uit naar morgen!

    Like

  6. Brigitte (mama van Jovanni) 10 april 2015 / 09:54

    Wat een prachtig verhaal!
    Het leven eens door een andere bril bekijken zou voor iedereen eens goed zijn!

    Jovanni, je zus begint al af te tellen 🙂
    Knuffels!! En doe dat goed daar!!

    Like

  7. Nele 10 april 2015 / 10:07

    Hoe goed zijn jullie bezig! Zo fijn om al die positieve berichten te lezen.

    Like

  8. Geenen Francine 10 april 2015 / 10:15

    Dit allemaal te lezen geeft ons ook een “warm gevoel”. Jullie inzetten voor de kinderen, de projecten, de gastgezinnen, de vriendschappen die gesmeed worden…. een mooi verhaal dat we nadien ( als jullie bekomen zijn van deze reis!) wel zullen horen ! Groetjes en proficiat aan iedereen
    Vake en moeke van Mirte!

    Like

  9. Jef maes 10 april 2015 / 10:42

    Warme getuigenis waarin ik ook mijn ervaringen herken. Wat blijkt er zo belangrijk te zijn?
    Het werk achter de schermen (zowel in Mol als in St Tomas) om projecten te starten en te blijven opvolgen.
    De inzet van zovelen in Mol om de mensen in ST Tomas te steunen.
    Het organiseren van “inleef”reizen om jongeren de kans te geven deze contrasten te ervaren en ermee aan de slag te gaan.
    De ontmoetingen met de vele lieve en lachende kinderen, jongeren en gastgezinnen in St Tomas …
    Hier in Achterbos vraagt ons moemoe (Rosalie, 96 jaar) elke morgen ” Wa nieuws geven ze vandaag?”
    En dan begint ze het verslag op de iPad te lezen:
    ” t is toch ferm da ze da laten weten he … Vlooien, hoho, maakt da mee …Hier se, ons Christianne …
    Zijt er maar zeker van dat het daar ferm is …”
    Groetjes aan iedereen!

    Like

  10. Hilde (mama van Joppe) 10 april 2015 / 12:22

    Mooi wat jullie allemaal verwezenlijken! Wat zij we als ouders fier op jullie.

    Like

  11. Tim Ann en Bram ( familie van Sien ) 12 april 2015 / 11:59

    wat een mooi verhaal, wij wensen jullie nog een zeer mooie reis toe

    Like

Plaats een reactie