Verslag van een inleefreiziger – Groep 2

Zondag 12 april ’15

Vandaag namen we afscheid van Santo Tomás en haar inwoners. Bah, ik houd niet van afscheid nemen, zo’n droevige bedoening! Toch heb ik, ondanks de vele traantjes die vloeiden, zelf niet gehuild. Ik weet dat ik ooit terug zal komen en iedereen terug zal zien. Dat maakt het afscheid minder zwaar.

De Mombacho was heel anders dan ik dacht. Ik verwachtte geblakerde rotsen, droogte en rook, maar het was een prachtig stukje regenwoud.

De verdere reis naar Granada was mooi, maar werd bij mij verstoord door reisziekte. Dit kwam waarschijnlijk door de fel hellende, hobbelige weg naar de voet van de vulkaan in een toeristenbusje.

Het was fijn weer op adem te komen in het hotel in Granada. Toch spreekt de vanzelfsprekende “luxe” nu een beetje bitter na onze ervaringen in Santo Tomás. Ik heb me niet gedoucht omwille van de waterschaarste. Hier is stromend water, maar dat was er in Santo Tomás en vele andere huizen en plaatsen niet. Waarschijnlijk hebben de mensen tegenover dit hotel niet eens stromend water.

Morgen vertrekken we op tweedaagse naar León. Ben eens benieuwd.

 

Maandag 13 april ’15

Na een stevig gallo pinto ontbijt vertrokken we met de bus richting León. Na een lange maar gezellige reis kwamen we aan in het centrum van de mooie, bruisende stad. Toen ik uit de bus stapte, werd ik direct overvallen door de warmte. Het deed dan ook deugd even uit te blazen in een hangmat in het hotel (Viavia, uitgebaat door Belgen).

Maar veel tijd om uit te blazen was er niet. Na de verdeling van de kamers trokken we er op uit. En hoewel het museum gesloten was en we niet op de toren van de kathedraal van het uitzicht konden genieten, was het toch wel de moeite waard. We zagen een hoop studenten in uniform, enkele monumenten ter ere van de politieke partij die momenteel aan de macht is en een groot gebouw waarvan ik denk dat het eens een kathedraal was. Ook hielden we halt bij een plein waar enkele souvenierkraampjes stonden. Op de terugweg bezochten we nog even een kerk.

’s Namiddags bezochten we het vulkanisch veld. Ik had met voorbereid op een niet al te spectaculair rookpluimpje, maar ik was toch wel aangenaam verrast toen we er waren. Gaten van +/- 1 meter diep waar veel enorm hete stoom uitkwam. Als je een klein gaatje in de grond maakte, kon je de hete lucht onder de grond voelen. En als je een beetje water in zo’n kuiltje goot, begon het onmiddellijk te koken. Echt zot om te zien.